این گروه از دو دوربین WFC3 و ACS که یکی دوربینی با گستره دید وسیع است و دیگری برای پیمایش فضا استفاده می شود٬ در کنار داده های به دست آمده از طیف نزدیک مادون قرمز تلسکوپ فضایی هابل٬ استفاده کردند. پروژه که در نوع خود بزرگترین در تاریخ است و ۹۰۲ مدار زمانی در آن بررسی شده٬ به ثبت شکل ها و رنگ های کهکشان های دور٬ در طول حداقل ۸۰ درصد از عمر جهان اختصاص داشته و نتایج آن در نسخه جدید The Astrophysical Journal آمده است.

 

با استفاده از قابلیت های ویژه هر دوربین٬ نظیر گستره وسیع داده های دریافتی توسط هابل٬ و حساسیت و رزولوشن بالای تصاویر WFC3، کهکشان های کهن در دنیای هستی بررسی شدند. نتایج به دست آمده٬ تایید کننده طبقه بندی اصلی است که در سال ۱۹۲۶ توسط ادوین هابل ارائه شد: کهکشان های بیضوی٬ مارپیچی و در کنار آنها کهکشان های عدسی.

هر چند هنوز سوال مهم این است که چرا کهکشان های عدسی بر خلاف کهکشان های مارپیچی نظیر راه شیری٬ امروزه دیگر توان ایجاد ستاره های جدید را ندارند٬ اما سوال مهم تری که پاسخ آن یافت شد٬ این بود که قرار گرفتن کهکشان ها در قالب طبقه بندی هابل٬ در چه دوره ای از عمر جهان آغاز شد و در طول چه مدت زمانی٬ رخ داد؟

 

برای رسیدن به جواب پرسش دوم دانشمندان نیازمند بررسی کهکشان های دور (و کهن) بودند تا امکان مقایسه آنها با بستگان نزدیک ترشان به وجود آید. تحقیق جدید نیز از همین رو اهمیت یافته زیرا نشان می دهد که شکل گیری طبقه بندی هابل به دوره جوانی دنیا بر می گردد؛ ۱۱.۵ میلیارد سال قبل.

 

تا کنون این زمان ۸ میلیارد سال تخمین زده می شد. اما حالا می دانیم که حتی ۲.۵ میلیارد سال بعد از وقوع بیگ بنگ٬ کهکشان هایی وجود داشته اند که به حد بلوغ و قرارگیری در طبقه بندی هابل رسیده بودند.